Przeprowadzka do innego kraju wiąże się nie tylko z pakowaniem walizek, ale także z koniecznością uporządkowania spraw podatkowych. Jeśli planujesz przenieść się do Hiszpanii, musisz uniknąć podwójnego opodatkowania. Ustal czy Twoja rezydencja podatkowa jest w Hiszpanii czy w Polsce.

Rezydencja podatkowa w Hiszpanii ma swoje zalety i wady. Zaczynając od tych drugich: generalnie podatki w Hiszpanii są wyższe niż w Polsce.

Progi podatkowe w Hiszpanii w 2024 roku:

• do kwoty 12,450 euro: 19%,
• od 12,450 do 20,200 euro: 24%,
• od 20,200 do 35,200 euro: 30%,
• od 35,200 do 60,000 euro: 37%,
• powyżej 60,000 euro: 45%,
• powyżej 130,000 euro: 47%,
• powyżej 300,000 euro: 49%.

Prawo Beckhama – co to jest?

Zaletą może być możliwość skorzystania z tzw. prawa Beckhama – prawa specjalne ustanowionego dla tego piłkarza, gdy przenosił się do Hiszpanii, aby grać w FC Barcelona.

Obecnie prawo Beckhama, formalnie znany jako „Special Regime for Inbound Assignees” (regimen especial para trabajadores desplazados), jest preferencyjnym systemem podatkowym w Hiszpanii dla nowych rezydentów podatkowych, którzy przenieśli się do Hiszpanii z innych krajów. To prawo oferuje stałą stawkę podatkową dla określonych dochodów. W tej chwili dochody z pracy wykonywanej w Hiszpanii są opodatkowane według stałej stawki 24% do kwoty 600 000 euro rocznie. Dochody przekraczające tę kwotę są opodatkowane według wyższej stawki (obecnie 47%). Dochody z działalności gospodarczej prowadzonej w Hiszpanii również podlegają opodatkowaniu według preferencyjnej stawki.

To prawo ma swoje wyjątki i specyfikę ale nie będziemy o nich pisać w tym artykule.

Zasady opodatkowania dochodów osób fizycznych

Podstawowe zasady opodatkowania dochodów osób fizycznych w Polsce określa ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Oznacza to, że jeśli masz miejsce zamieszkania w Polsce, jesteś zobowiązany płacić podatki od wszystkich swoich dochodów, niezależnie od tego, gdzie są one uzyskiwane.

Przeprowadzka do Hiszpanii a rezydencja podatkowa

Jeśli planujesz przenieść swoje stałe miejsce zamieszkania do Hiszpanii, będziesz podlegać tamtejszemu systemowi podatkowemu. Według przepisów, jeśli przebywasz w Hiszpanii dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, stajesz się rezydentem podatkowym Hiszpanii.

Podstawa prawna

Podstawą prawną do ustalenia miejsca opodatkowania są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w tym umowa między Polską a Hiszpanią. Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy:

W rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze.

Oznacza to, że Hiszpania będzie miała prawo do opodatkowania Twoich dochodów, jeśli spełniasz kryteria rezydencji podatkowej tego kraju.

Zasady ustalenia rezydencji podatkowej w Hiszpanii

W przypadku, gdy osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania zarówno w Polsce, jak i w Hiszpanii, umowa przewiduje następujące zasady rozstrzygania:

1. Stałe miejsce zamieszkania – jeżeli masz stałe miejsce zamieszkania w obu państwach, za miejsce zamieszkania uważa się to państwo, z którym masz ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).
2. Zwykłe przebywanie – jeżeli nie można ustalić miejsca zamieszkania na podstawie ośrodka interesów życiowych, za miejsce zamieszkania uważa się państwo, w którym zazwyczaj przebywasz.
3. Obywatelstwo – jeśli przebywasz zazwyczaj w obu państwach lub w żadnym z nich, za miejsce zamieszkania uważa się państwo, którego jesteś obywatelem.

Szczegółowe stanowisko fiskusa

W interpretacji indywidualnej z 6 maja 2024 r., dotyczącej opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu pracy zdalnej na terytorium Hiszpanii, fiskus uznał, że podatki powinny być opłacane wyłącznie w Hiszpanii. Stanowisko to opiera się na kilku kluczowych przesłankach:

1. Miejsce zamieszkania i centrum interesów życiowych – Wnioskodawca przenosi się do Hiszpanii z żoną i dzieckiem, a jego centrum interesów osobistych i gospodarczych będzie znajdować się w Hiszpanii od 1 stycznia 2025 r.
2. Okres przebywania w Hiszpanii – Wnioskodawca będzie przebywał w Hiszpanii powyżej 183 dni w roku podatkowym.
3. Charakter pracy – Praca będzie wykonywana na podstawie umowy o pracę zawartej z polskim pracodawcą, ale w formie pracy zdalnej wyłącznie na terytorium Hiszpanii.

Na podstawie powyższych przesłanek, fiskus stwierdził, że od 2025 r. Wnioskodawca będzie miał w Polsce jedynie ograniczony obowiązek podatkowy, co oznacza, że będzie opodatkowany w Polsce tylko od dochodów osiąganych na jej terytorium.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej szczegółowo uzasadnił to tak:

Bez względu na postanowienia powyższych ustępów wynagrodzenia z pracy najemnej, wykonywanej na pokładzie statku, samolotu, pojazdu szynowego lub drogowego w komunikacji międzynarodowej, mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

Z treści art. 15 ust. 1 ww. umowy wynika, że wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę osób mających miejsce zamieszkania w Hiszpanii, których praca wykonywana jest na terytorium Hiszpanii, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, tj. w Hiszpanii. Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana. Reasumując, od 2025 r. będzie miał Pan w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy (nierezydent podatkowy) (o ile nie zmieni się zdarzenie przyszłe i stan prawny). W tym czasie będzie Pan pracować na terytorium Hiszpanii. Zatem przychody z tego tytułu będą podlegać opodatkowaniu w Hiszpanii.

Praktyczne kroki uniknięcia podwójnego opodatkowania

Aby uniknąć podwójnego opodatkowania, musisz dopełnić formalności zarówno w Polsce, jak i w Hiszpanii:

1. Zgłoszenie zmiany miejsca zamieszkania – poinformuj polskie urzędy skarbowe o zmianie miejsca zamieszkania.
2. Rejestracja w hiszpańskim urzędzie skarbowym – zarejestruj się jako rezydent podatkowy w Hiszpanii.
3. Podwójne opodatkowanie – upewnij się, że stosujesz przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Hiszpanią.

Podsumowanie

Jeśli Twoje centrum interesów życiowych będzie znajdować się w Hiszpanii, a stałe miejsce zamieszkania będzie również tam, to zgodnie z przepisami, Twoje dochody będą opodatkowane w Hiszpanii. Polska w tym przypadku będzie miała prawo do opodatkowania tylko dochodów osiąganych na jej terytorium, co oznacza, że będziesz podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Dla pewności, zawsze warto skonsultować się z doradcą podatkowym, aby upewnić się, że wszystkie formalności są załatwione prawidłowo.

Źródła

1. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.)
2. Umowa między Polską a Hiszpanią o unikaniu podwójnego opodatkowania (Dz. U. z 1982 r. Nr 17 poz. 127)
3. Interpretacja indywidualna dotycząca opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu pracy zdalnej na terytorium Hiszpanii​​​​​​​​​​​​: poniżej pod tekstem.

Jeśli masz pytania dotyczące opodatkowania w kontekście przeprowadzki do innego kraju, zachęcamy do kontaktu z naszym Biurem Rachunkowym Precyzja Sp. z o.o. Chętnie pomożemy w rozwiązaniu wszelkich wątpliwości.

Interpretacja indywidualna

ID informacji: 588421

Kategoria informacji: Interpretacja indywidualna

Status informacji: Aktualna

Data publikacji: 2024-06-11

Tytuł (teza): Opodatkowanie przychodów uzyskanych z tytułu pracy zdalnej na terytorium Hiszpanii.

Autor informacji: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Data wydania: 2024-06-05

Sygnatura: 0112-KDWL.4011.23.2024.2.DK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 maja 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 6 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu pracy zdalnej na terytorium Hiszpanii. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 28 maja 2024 r. (wpływ 28 maja 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Od 1.01 2025 obowiązywać Pana będzie nowa umowa o pracę zawarta z polskim pracodawcą. Umowa dotycząca wykonywania pracy w formie pracy zdalnej. Od 1.01.2025 Pańskim miejscem zamieszkania nie będzie już Polska, ale Hiszpania. W Hiszpanii przebywać będzie z Panem żona oraz dziecko.

W uzupełnieniu wniosku, stanowiącym odpowiedź na wezwanie, wskazał Pan poniższe informacje.

1)    Czy od 1 stycznia 2025 r. Pana centrum interesów osobistych i gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) będzie znajdować się w Hiszpanii?

Tak, od pierwszego stycznia będzie Pan przebywać w Hiszpanii wspólnie z żoną, która od września br. rozpocznie pracę w Hiszpanii oraz córką.

2)    W którym Państwie– w okresie od 1 stycznia 2025 r. – będzie miał Pan stałe miejsce zamieszkania.

Od stycznia 2025 stałym miejscem zamieszkania będzie Hiszpania – zamieszkiwać Pan będzie wspólnie z żoną i córką.

3)    Czy w 2025 r. będzie Pan przebywać na terytorium Hiszpanii powyżej 183 dni?

Tak.

4)    Czy wskazana we wniosku praca odbywać się będzie na podstawie umowy o pracę regulowanej przepisami Kodeksu pracy?

Tak.

5)    Czy umowę o pracę – w okresie od 1 stycznia 2025 r. – będzie Pan wykonywać tylko na terytorium Hiszpanii?

Tak – istnieje możliwość incydentalnych wizyt w Polsce.

6)    Czy Pana pracodawca będzie posiadać – w okresie od 1 stycznia 2025 r. – zakład lub stałą placówkę w Hiszpanii? Jeśli tak, to czy w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek wynagrodzenie wypłacane Panu, będzie ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w Hiszpanii?

Nie.

Pytanie

Czy od 1.01.2025 będzie Pan zobowiązany płacić podatki w Polsce, czy w Hiszpanii?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie, podatki powinny być we wskazanym czasie opłacane wyłącznie w Hiszpanii.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)    posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)    przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jak wynika z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis ten wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Co istotne, posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ściśle związane ze spełnieniem ww. przesłanek. Podatnik spełniający kryteria wymienione w art. 3 ust. 1a ustawy, jest uznawany za osobę mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, natomiast podatnik który tych kryteriów nie spełnia podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Według art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r. Nr 17 poz. 127), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369):

W rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze, wyłączając jednakże osoby, które podlegają obowiązkowi podatkowemu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł znajdujących się w tym Państwie lub położonego tam majątku.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Umowy:

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy taki wypadek jest rozstrzygany zgodnie z następującymi zasadami:

a)    osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)    jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;

c)    jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;

d)    jeżeli sytuacji tej osoby nie można określić zgodnie z postanowieniami litery c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD uważa się, iż miejsce zamieszkania osoby fizycznej znajduje się tam, gdzie osoba ta posiada stałe ognisko domowe. Zgodnie z ww. Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość tego ogniska, co oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki okres.

Ponadto zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że od 1 stycznia 2025 r. będzie Pan mieszkać w Hiszpanii. W tym czasie będzie Pan pracować na podstawie umowy o pracę zawartej z polskim pracodawcą. Praca będzie przez Pana wykonywana zdalnie na terytorium Hiszpanii. W Hiszpanii przebywać Pan będzie razem z żoną i dzieckiem. Ponadto od 1 stycznia 2025 r. w Hiszpanii będzie Pan mieć ośrodek interesów życiowych i stałe miejsce zamieszkania. W 2025 r. na terytorium Hiszpanii będzie Pan przebywać powyżej 183 dni.

Zatem od 2025 r. Pana stałe miejsce zamieszkania i ośrodek interesów życiowych będzie znajdować się w Hiszpanii.

W związku z powyższym w Polsce będzie Pan podlegać ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przechodząc do kwestii opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu umowy o pracę zawartej z polskim pracodawcą i wykonywanej zdalnie na terytorium Hiszpanii należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne stwierdzić należy, że opodatkowanie dochodów osiąganych przez osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, w ramach ograniczonego obowiązku podatkowego, uzależnione jest od osiągnięcia tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Od 2025 r. będzie Pan miał w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy. Umowę o pracę zawrze Pan z polskim pracodawcą, ale będzie ona wykonywana poza terytorium Polski (praca zdalna). Zatem ww. przepis nie będzie miał do Pan zastosowania. Nie zostanie spełniona przesłana wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei zgodnie z art. 15 umowy między Polską a Hiszpanią:

1. Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

a) odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego oraz

b) wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, albo w jego imieniu, oraz

c) wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

3. Bez względu na postanowienia powyższych ustępów wynagrodzenia z pracy najemnej, wykonywanej na pokładzie statku, samolotu, pojazdu szynowego lub drogowego w komunikacji międzynarodowej, mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

Z treści art. 15 ust. 1 ww. umowy wynika, że wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę osób mających miejsce zamieszkania w Hiszpanii, których praca wykonywana jest na terytorium Hiszpanii, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, tj. w Hiszpanii.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Reasumując, od 2025 r. będzie miał Pan w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy (nierezydent podatkowy) (o ile nie zmieni się zdarzenie przyszłe i stan prawny). W tym czasie będzie Pan pracować na terytorium Hiszpanii. Zatem przychody z tego tytułu będą podlegać opodatkowaniu w Hiszpanii.

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).